Artist statement

Als kind las ik veel stripboeken. Door mijn Dyslexie heb ik laat leren lezen. De verhalen begreep ik zonder dat ik de tekst las. Hier heb ik geleerd dat beelden kunnen spreken. Toen begon mijn fascinatie voor beeldtaal. Als cameraman probeer ik het verhaal zo goed mogelijk te vertellen door middel van beeld. De kijker zou als het ware zonder geluid veel van het gevoel van de scènes moeten kunnen begrijpen. Maar ook als de kijker de tekst en emotie van de personages volgt, kan je met beeldtaal zorgen dat je meer ziet, meer ervaart. Soms bewust, maar vaak ook onbewust.

Ik ben gefascineerd door kleur en licht, omdat deze een krachtige toon aan je beeld kunnen geven en de sfeer en emotie van een scène versterken. Emotie en kleur hebben een sterke link en zijn diep geworteld in onze cultuur. Denk bijvoorbeeld aan de Engelse uitdrukking "I am feeling blue", waarbij de kleur blauw symbool staat voor depressiviteit.

Wat ik in ieder geval op dit moment een van de belangrijkste dingen vind die ik geleerd heb, is om in de creatieve voorbereidingsfase een aantal vormkeuzes te maken en je vervolgens daar aan vast te houden. Om jezelf te beperken. Samen met de beperkingen op productieniveau die je als uitgangspunt neemt, kan je ook binnen je eigen gestelde regels juist veel creativiteit ontwikkelen. Je ontwikkelt zo een stijl die past bij het project.