Artist statement

Door mijn dyslexie heb ik laat leren lezen. Hierdoor las ik veel stripboeken. De verhalen begreep ik zonder dat ik de tekst las. Hier heb ik geleerd dat beelden kunnen spreken. Toen begon mijn fascinatie voor beeldtaal. Als cameraman probeer ik het verhaal zo goed mogelijk te vertellen door middel van beeld. De kijker zou als het ware zonder geluid veel van het gevoel van de scènes moeten kunnen begrijpen. Maar ook als de kijker de tekst en emotie van de personages volgt, kan je met beeldtaal zorgen dat je meer ziet, meer ervaart. Soms bewust, maar vaak ook onbewust.

Kleur en licht zijn een tool waar ik graag gebruik van maak als cameraman. Dat omdat deze een sterke toon aan je beeld kunnen geven. En de mood en emotie van een scène kunnen versterken. Emotie en kleur hebben een sterke link en zitten al diep in onze cultuur. Kijk naar de Engelse uitspraak “I am feeling blue”, waarbij de kleur blauw staat voor depressiviteit. De kracht van kleuren is iets wat ik graag gebruik in mijn werk.

Wat ik in ieder geval op dit moment een van de belangrijkste dingen vind die ik geleerd heb, is om in de creatieve voorbereidingsfase een aantal vormkeuzes te maken en je vervolgens daar aan vast te houden. Om jezelf te beperken. Samen met de beperkingen op productieniveau die je als uitgangspunt neemt, kan je ook binnen je eigen gestelde regels juist veel creativiteit ontwikkelen. Je ontwikkelt zo een stijl die past bij het project.